Ο Θωμάς Τάχης-Λαβούτης αφιέρωσε όλη του τη ζωή στην διδασκαλία της Ελληνικής γλώσσας. Εκπαίδευσε χιλιάδες Ελληνόπουλα και όπλισε γενιές ολόκληρες με τα αναγκαία εφόδια προκειμένου να σταδιοδρομήσουν με επιτυχία στον επιστημονικό και επαγγελματικό στίβο.
Διακρίθηκε σαν εκπαιδευτικός αφήνοντας έντονο το αποτύπωμα στις αίθουσες διδασκαλίας. Αυτός ο ξεχωριστός φιλόλογος, μετά την ολοκλήρωση της εκπαιδευτικής του διαδρομής άρχισε να νοιώθει μέσα του ένα δυνατό κενό. Κάτι πολύ σημαντικό είχε ακόμη να κάνει. Ήταν έντονο το συναίσθημα της ευθύνης της γενιάς του για την εγκατάλειψη της Βλάχικης γλώσσας, της τελευταίας ίσως γενιάς των δίγλωσσων Ελληνόπουλων που μάθαιναν τα Ελληνικά στο σχολείο και τα Βλάχικα στο σπίτι από τους γονείς και τους παππούδες.
Ήταν η γενιά που στο σπίτι, στην πλατεία και στο καφενείο του χωριού άρχισε σταδιακά να την παραμελεί με εμφανή τον κίνδυνο της πλήρους εγκατάλειψης. Αυτό άρχισε σιγά-σιγά να πονάει. Και αυτός ο πόνος στα σωθικά του Θωμά μέρα με την μέρα γινόταν πιο δυνατός, πιο επίμονος. Ήταν τόσο μεγάλος ο καημός για τα ακούσματα των παππούδων, ήταν τόσο έντονη η νοσταλγία για τα βιώματα των παιδικών χρόνων, τότε που η μητέρα του τον καλούσε πότε στα Ελληνικά και πότε στα Βλάχικα.
Δεν ήταν εύκολο να λησμονήσει τα όμορφα εκείνα τραγούδια και τους χορούς, που με απίστευτο μεράκι τραγουδούσαν ή χόρευαν οι παλαιότεροι και στα οποία η εναλλαγή από τα Ελληνικά στα Βλάχικα ήταν κάτι συνηθισμένο.
Κάτι έπρεπε λοιπόν να γίνει και αυτό το κάτι δεν άργησε να ξεπροβάλλει.
